انسان ها از زین برای نشان دادن مقام و منزلت خود استفاده می کردند؛ زین های پر از زرق و برق و لوازم جانبی از آن انسان های برجسته و ثروتمند بود. زین اسب های این افراد از چرم های کار شده درست می شد و فلزات گرانبهایی در ساخت این زین ها استفاده می شد.
 
زین های به شکل امروزی از قرن های ۱۸ و ۱۹ میلادی به این طرف استفاده می شوند. امروزه زین مدرن به انواع و اقسام شکل ها و مدل ها به بازار عرضه می شود که هر کدام مخصوص رشته خاصی از سوارکاری طراحی شده و حتی بر حسب انواع اسب، انواع استفاده و حتی انواع انسان تفاوت دارد.

 ایرانیان باستان که در شمال ایران می زیسته اند نوعی از زین را طراحی کردند که از دو کوسن چرمی موازی هم تشکیل می شد و یک تنگ آنها را به هم وصل می کرد. این زین ها دارای قبه و پیش آمدگی و روکارچرمی یا روکاری از استخوان یا عاج داشتند که قابل جدا شدن بود. زین های ایرانی تسمه چرمی داشتند، یک قسمت مخصوص کپل و یک قسمت مخصوص سینه اسب برای آنها طراحی شده بود.

 طراحی پایه محکم برای زین یکی از نقاط عطف روند شکل گیری زین به شمار می رود. پایه زین به شکل محکم و ثابت باعث می شد سوارکار بالاتر از پشت اسب قرار گیرد و وزن او روی هر دو سمت بدن اسب به طور متعادل توزیع شود. به خاطر همین پایه محکم زین باعث شد سوارکاری هم برای اسب و هم برای انسان بسیار راحت تر شود.

بعد از طراحی پایه زین به این صورت (سفت و محکم) بود که اجداد ما توانستند رکاب را به این شکلی که امروز می بینیم اختراع کنند. قبل از طراحی پایه محکم زین، وزن سوارکار روی رکاب نقاط فشار نامتعادلی را ایجاد می کرد و باعث می شد پشت اسب زخم شود. مطالعاتی که روی پایه زین های انعطاف پذیر یا زین های بدون پایه انجام شد نشان داد استفاده از آنها باعث اصطکاک زیادی در خط مرکزی پشت اسب تولید شود.

 پایه زین های محکم اولیه در آسیا از یک قاب چوبی تشکیل می شد که روی آن با نمد پوشانده شده بود. این طراحی حدودا به سال ۲۰۰ قبل از میلاد بر می گردد. یکی از اولین پایه زین های محکم در غرب، “چهار شاخ” بود که اولین بار توسط رومی ها در حدود قرن اول قبل از میلاد استفاده شد. این مدل زین بدون رکاب بود.